Dost bildiklerim…

“İnsan 50 yaşından sonra arkadaş yapamıyor kendine”… diye başlayan bir mail geldi geçenlerde, eski bir arkadaşımdan… “Forward edilen mesajlardan… İmza yoktu… Belki bir köşe yazısından alıntı, bilmiyorum… Özetle diyordu ki, “İnsan koca yapıyor, karı yapıyor, çocuk yapıyor, arkadaş yapamıyor. Yapsa da eskiler gibi olmuyor.”

Aslında yazan 50 diye çok ileri çekmiş yaşı… Bence çocukluktan çıkıp ergenliğe çıktığında, hele de iş hayatına girdiğinde insan arkadaş olayına giremiyor.

Eskiden tanıştığımız her kişiye önyargısız güvenirdik, onlar da bu güveni boşa çıkarmazdı… Başka hesaplar yoktu aramızda… Kalbimizi açardık arkadaşlarımıza… Hançer sokmayacaklarını bilerek…

Ama okul hayatı bitip gerçek dünyayla karşılaştığımızda, işin içine çalışma hayatı girince, arkadaşlık kalmıyor. Hatta arkadaş diye bildiklerin en ufak bir tökezlemeni gördüğünde çelme takıyor, daha hızlı düşesin diye…

Ben hayatımdaki en büyük kazıkları, dost bildiklerimden yediğim için arkadaşlık olayına çok mesafeli yaklaşıyorum artık… Bu bir hata biliyorum. Ama böyle yapmazsam çok yaralanıyorum. Eski yaralarım henüz tam kapanmadığı için de kendimi sağlam tutmak zorundayım.

Yıllar önce iş dünyasında çok sevdiğim bir arkadaşım vurdu ilk hançeri… Kendini benim şefim tayin ediverdi, arkadaşlığı da çöpe attı… Yıkıldım; arkadaşımı kaybetmektense işimi kaybetmeyi tercih ettim. Ben gittim.

Ha, o kişi arkadaşım kaldı mı… Hayır… O kendine arkadaş değil, üzerinde hükmedebileceği bir eleman arıyormuş. Bunun yarası daha kapanmadan tarih tekerrür eder misali aynı şeyleri yaşadım. Bu kez ben değildim ‘aranan eleman’… Ama hissettim ve söyledim; “Bak bizi birbirimize düşman edecekler” diye… “Yok olmaz, öyle şey olur mu?” dedi. İnandım. İkinci hançeri orada yedim.

Hayal kırıklığıma adalet duygumun zedelenmesi eklendi… Doğru bildiğim tarafta yer aldım. Yaralı ama “Vicdanı rahat” bir şekilde…

Şimdi iş hayatının yarattığı vakitsizlik yüzünden eski arkadaşlarla görüşemiyorum; üzülüyorum. Yeni arkadaşlarım da çok sayılmaz... Az ama öz… Gerçek arkadaşlarım… Her şeyi anlatıp “Acaba yanlış anlar mı?” ya da “Acaba bu da bana kazık atar mı?” demeyeceğim birkaç kişi… Ama dedim ya içim rahat… Zaten geçen günlerde yapılan bir araştırma da beynin aslında 150’den fazla arkadaşı kabul etmeyeceğini söylüyordu. Demek ki, az ama öz sayıdaki arkadaşımla beynimi de sağlam tutuyorum.

Ne diyeyim, gerçek arkadaşlarım, sizleri çok görmesem de iyi ki varsınız… Hançerleyip geçenlere de şöyle sesleniyorum: “Yaralarım, tecrübelerim oldu. Hayatıma yön verdi. Size de teşekkürler…”