Fark ettim ki bazı şeyleri affedemiyorum. Bazı cümleleri…
Mesela üniversiteyi kazandığımız için sevindiğimiz o gün “Ben bölümümü bitirince, şuraya, buraya müdür olabilirim ama sen ne olacaksın?” diyen “en iyi arkadaşları”… Telefon numaramı lütfen kimseye verme dediğim halde herkese verip bir de bunu sonradan söyleyen “en iyi arkadaş" aynı zamanda…
Ya da ergenliğin en bunalımlı döneminde, kendi düğününde çekilen fotoğrafları “Olduğunuzdan güzel çıkmışsınız” diyerek veren yengeleri…
İşyerinden tanıştığınız kişiyle evlenirken “Çalışmasan evde kalacakmışsın” diyen ya da, dişi iltihap yüzünden şişmiş genç kıza yıllar sonra “Kuazomado’ya dönmüştün” diye gülen komşu teyzeleri…
Toplantı masasında öksürürken “Eee yeter artık git tedavi ol da gel” diyen genel yayın yönetmenlerini… Oysa öksürüğümün en büyük nedeni, onun masada içtiği sigaralardı…
“Sana da güvenemiyorum, sen konuşmalarımızı hep başkalarına anlatıyorsundur” diye suçlayan ama kendisine verilen sırrı 5 dakika sonra anlatmaması gereken muhatabına aktaran ‘arkadaşları’…
AFFEDEMİYORUM. İÇİM AFFET DESE… BEYNİM AFFETSE, KALBİMİN BİR KÖŞESİ AFFEDEMİYOR İŞTE…
