En uzun 40 dakika

Hayatımın en uzun 40 dakikasını 26 Ocak 2011 günü, bir ameliyathanenin önünde yaşadım. 7 yaşındaki oğlum geniz eti ve kulaklarındaki sorun yüzünden operasyon geçirdi.

Aslında 2 yıl önceden geniz etinin alınması gerekebileceği söylenmişti. Narkoz olayına sıcak bakamadığımdan hep erteledim. Ama bu yıl ilkokula başladığından beri hastaydı. Son ortakulak iltihabı da 2 ayı geçtiği halde, onca antibiyotiğe ve iğneye rağmen iyileşmemişti. Üstelik kulaklarında duyma sorunu başlamıştı. Kısacası başka çare yoktu.

*

Ameliyat bitip Derin’in ağlayan sesini duyduğumda salıverdim uzun süredir tuttuğum nefesimi… Operasyon gayet iyi geçmişti. Doktorumuz Yalçın Varnalı, ayılmasının biraz sorunlu olabileceğini söyledi. Ama o ağlayan hali 15-20 dakikada bitti ve güzel bir uykuya daldı.

Aslında büyük bir insandan daha iyi bir performans sergiledi. Sabah 07.00’de hastaneye geldiğimizde hemşireler kanını aldılar. Biraz canı acıdı ama öyle hastaneyi birbirine katmadı. Hatta bu sırada söyledikleriyle hepimizi güldürmeyi başardı: “Eee kanı aldılar, peki geriye nasıl koyacaklar?”

Hafif uyuşturulmuş olarak ameliyathaneye girerken de babasına “Seni dört tane görüyorum” diye seslendi. Ama sonradan o anı hatırlamıyordu…

*

Ziyarete gelenler, ‘Kolunda serum için açılan iğne yolu olmasa ameliyattan yeni çıktığına inanamam’ diyordu. Yatağını dik tuttu, hatta yanında getirdiği PSP’de oyun bile oynadı. Akşam hastaneden dönüşte de hediye edilen eldivenlerini takıp kaleciliğe bile soyundu.

Evet ameliyat anı bana çok uzun gelmişti. Ama sonrasında Derin’in artık daha iyi duyacağını ve bundan böyle sık sık hastalanmayacağını bilmek güzeldi…